شناسنامه فیلم:

به کارگردانی :Guy Nattiv

 نامزد جایزه اسکار برای بهترین فیلم کوتاه: Live-Action

 زمان فیلم:21 دقیقه و 9 ثانیه

محصول:2018 ، آمریکا

موسیقی فیلم اثر:Brian McOmber

داستان فیلم با زندگی جفری (جاناتان تاکر)، کریستا (دانیل مکدونالد) و پسرش تروی (جکسون رابرت اسکات) پس از کوتاهی موهای پسرشان تروی با گذراندن یک روز پر از تفریح و تیرانداری در کنار چند تن از دوستان سفید پوستشان آغاز می شود.

بازی بی نظیر دوربین با کلوز آپ هایی که از بدن و رنگ پوست سفید این جمع گرفته می شود و این در حالی است که به محتوای اصلی فیلم اشاره می شود. این را در همان سکانس اولیه فیلم به خوبی می بینیم وقتی پدر بعد کوتاهی موهای پسرش آینه را رو به خودش و فرزندش می گیردکلوز آپ بی نظیر دوربین باز هم اشاره به رنگ پوست دارد که شاید از چشم بسیاری از مخاطبین  این فیلم دور مانده باشد.

پسر بچه (تروی) با همه کودکی و معصومیتش پسری شجاع است چنانچه در سکانسی از فیلم می بینیم که خزنده ای شبیه مار را بغل می کند می بوسد و رهایش می کند.پسر بچه ای زیبا و باهوش که با پدرش رفیق است.پدر در جمع دوستانش  پسرش را به تیر اندازی تشویق می کند و سر اینکه تیر به هدف که همان هندوانه داخل ماشین است پنجاه دلار شرط می بندد.که پس از خوردن تیر به هدف به او افتخار می کند و او را از نسل آینده خودشان می داند پسری که  باعث غرور پدر و مادرش می شود.کودکی که باید به بازی های کودکانه خود بپردازد حالا با حضور در نهاد چنین خانواده ای در چنین سنی اسلحه و نشانه گیری را تجربه می کند. دوربین کودک معمولی را نشان می دهد که به چیزی شوم تر از آنچه که در حال حاضر درک می کند، دست میزند.پس از پیروزی در شرط بندی به فروشگاه مواد غذایی می روند و با پول برنده شده شروع به خرید کردن  می کنند، و موقع حساب کردن خوراکی ها پسر بچه متوجه اسباب بازی (سوپر منی) می شود که چند متر جلوتر در دستان یک مرد سیاه پوست است، مرد سیاه پوست با همان اسباب بازی کوچک در دستش با کودک ارتباط برقرار می کند و پسر را  می خنداند اما این کار مرد سیاه پوست موجب ناراحتی پدر می شود و با لحن تمسخر آمیزی مرد سیاه پوست را کاکا سیاه مشکل ساز خطاب می کند. و البته در جمله توهین آمیزش ، مرد سیاه پوست می گوید مشکل من تویی.

 نکته: بازی بی نظیر دوربین باز هم به خوبی به ماهیت خودکفایی و چرخه ی نژاد پرستی می پردازد، و خطایی برخاسته از طرز تفکر دوران روشنگری را نشان می دهد. به این ترتیب تا وقتی که طبقه‌بندی‌ها مقولات ذهنی ما از استعاره‌ای خاص مثلا رنگ برای فهم نژادپرستی استفاده می‌کند، ساختارهای مفهومی نژادپرستانه هنوز در نشان دادن «واقعیت انسان» کارآمد نیستند و می‌توانند مایه بروز رفتارهای نژادپرستانه شوند.

متاسفانه می بینیم که با یک خشونت بی رحمانه در مقابل چشمان فرزندش تروی مرد سیاه پوست را به شدت کتک می زنند و خانواده مرد سیاه پوست هرچه التماس می کنند بی فایده می ماند.و در آخر گره خوردن نگاه پسر بچه سیاه پوست با تروی سفید پوست.

نکته:هنوز هم در آمریکا، سیاه پوستان را بی ارزش و مصرفی می دانند، و فکر می کنند سیاهان سزاوار حقوق بشراز جانب سفیدپوستان نیستند.به این عمل راسیسم می گویند (racism).

به این معنی است که گروهی از انسان ها یا شخصی که به چنین گروهی تعلق دارد، به دلیل مثلاً پیشینه قومی و نژادی و ملی، رنگ پوست، ملیت، فرهنگ، زبان مادری یا مذهب، از دیگران بدتر محسوب گردد. جرم راسیستی به معنی جرمی است که عامل آن به دلیل راسیستی مرتکب آن شده است. جرم راسیستی می تواند مثلاً خشونت، توهین، تبعیض، تهدید، اذیت و آزار یا وارد آوردن خسارت باشد.(چنانچه در کشور خودمان هم متاسفانه دچار چنین مسائلی از قبیل پان فارس و پان ترک بودن و … هستیم).

در سکانس بعدی فیلم تروی باهوش با چنان لذت و شگفتی برای پدر و مادر خود از رنگ پوست مارها حرف میزند و دیالوگ هایی که بین او و پدرش رد و بدل می شود که باز هم به خوبی تبعیض نژاد و رنگ پوست به خوبی نمایان است و پیشنهاد می کنم که با دقت به این دیالوگ ها گوش کنید.

باور عمومی ما بر این است که انسان مفهوم رنگ را برای نسبت دادن «تفاوت موجود قابل مشاهده» در اشیا در «ساحت زبان» به کار می‌برد؛ از همین رو «رنگ پوست انسان‌ها» به عنوان ابزاری آسان و در دسترس برای ملاک‌انگاری در طبقه‌بندی «نوع» انسان و ایده تفاوت نژادی مورد استفاده قرار گرفته است؛ زیرا اولین ویژگی هر انسانی در مواجهه با دیگران از رهگذر «دیدار» حاصل می‌شود و به صورت عمومی، «پدیدارِ» ظاهرِ افراد در ایجاد تمایز و تفاوت آنها با دیگران نقشی اساسی دارد تا اینجا فهمیدیم که چگونه باورهای نژادپرستانه با استعاره‌ی برگرفته از حوزه رنگ‌ها تقویت می‌شوند و برای داشتن ایدئولوژی جایگزین نیز به چه کیفیتی می‌توان از همان حوزه استعاری ولی در چارچوب دیگری بهره برد.

تا اینجای فیلم داستان به ظاهر به نفع مرد سفید پوست پیش می رود، بازی و تفریح او با فرزندش تروی تمام می شود اما در راه بازگشت به خانه توسط عده ای ناشناس در مقابل چشمان فرزندش تروی ربوده می شود ورق بر می گردد این بار پسر بچه سفید پوست است که نمی تواند برای نجات پدر خود کاری بکند.در این سکانس فیلم می بینیم که دوستان مرد سیاه پوست برای انتقام از مرد سفید پوست او را ربوده به مکان امنی می برند و با بی رحمی تمام،بدن مرد سفید را با ابزار خالکوبی به سیاه بدل  می کنند،بدترین تنبیهی که می شود برای او قائل شد تا دیگر رنگ پوست خود را نژاد برتر نداند.

روایت کلی فیلم اطراف چنین خشونتی می گردد که قطعا طعم تلخی در دهان می گذارد. حالا اینجاست که  مرد سفید پوست با بی رحمی تمام مورد خشم جمعی سیاه پوست قرار می گیرد و در خیابان رها می شود تا بعد از این با سرنوشتی جدید که در انتظار اوست مواجه شود.

در این فیلم کارگردان پوست را که بی اهمیت ترین ماهیت خود کفایی و چرخه ی نژاد پرستی است به طرز عجیبی برای من مخاطب پانچ می کند که تا آخر فیلم متوجه تضاد های دیگری هم در فیلم به غیر از سیاه و سفید بودن باشم.

مرد سفید به خانه اش باز می گردد خودش را در شیشه ماشینش می بیند گریه می کند،دست هایش را می شوید شاید به این امید که سیاهی که از آن فرار می کرد را از خودش پاک کند حتی سگش او را نمی شناسد و ترکش می کند، همسرش متوجه حضور یک مزاحم در اطراف خانه می شود هفت تیری از کشو میز بر می دارد تا برای امنیت جان خودش و فرزندش در صورت نیاز از آن استفاده کند. مرد وارد خانه اش می شود زنش چند بار به او اخطار می دهد که او را می کشد و هر بار مرد با گریه و ناله همسرش را صدا می زند که کریستی منم ،همسرش او را می شناسد هفت تیر را پایین می آورد در ایجا کمی آرامش به جان بیننده بر می گردد اما در کمال نا باوری صدای شلیک گلوله ای در فضا می پیچد و مرد در مقابل چشمان همسرش غرق در خون به زمین می افتد و دوربین پسر بچه ای را نشان می دهد ( تروی) که با اسلحه در دفاع از مادرش از پشت سر پدر خود را مورد هدف قرار داده و پدر به طرز کاملا حرفه ای با آموزش هایی که از قبل به او برای تیراندازی داده بود کشته می شود.و آغاز یک موزیک پر ابهام در پایانی تلخ که مخاطب را با خود می کشاند.